در سال 1980 ، لورین او گرادی تصمیم گرفت که یک هنرمند شود و چون او 45 ساله بود ، احساس کرد فقط وقت شاهکارها را دارد. او گرادی سالها قبل از غوطه ور شدن در ضد فرهنگ شکوفائی نیویورک ، به عنوان منتقد راک برای رولینگ استون و صدای دهکده (جهشی از کار قبلی او به عنوان تحلیلگر اطلاعاتی دولت ایالات متحده). دوره ای که باعث ایجاد سوپراستارهای هنری مانند ژان میشل باسکویات و کیت هارینگ شده است مدتهاست که به عنوان یک مدینه فاضله خلاقانه رمانتیک شده است ، اما اوگرادی – چه در آن زمان و چه در حال حاضر – صحنه هنر شهر را برای آنچه که بود دید: یک جهان نخبه گرا که توسط سلسله مراتب نژاد ، جنسیت و طبقه. او که مشتاق ایجاد تغییری بود ، تصمیم گرفت نه تنها وارد دنیای هنر نیویورک شود بلکه “حمله” کند.

O’Grady ، که هنوز در 86 سالگی هنوز “لباس فرم” یک کت چرم سیاه و چکمه های کابوی را حفظ می کند ، می گوید: “شما باید درک کنید که من هرگز فکر نمی کردم که موفق باشم.” در بهار امسال در موزه بروکلین ، تهاجم اوگرادی به دنیای هنر که طی 40 سال روی صحنه رفت ، با اولین نگاه گذشته به اوج خود می رسد. “هر دو / و” که از 8 مارس برای عموم باز می شود ، یک لحظه تأخیر تأسیس برای فعالیت پیشگام او گرادی را ارائه می دهد ، جمله ای که ترکیبی از سیاست فمینیسم مقطعی است (اصطلاحی که حتی تا نه سالها در حرفه هنری او گرادی) با رسانه های مترقی مانند هنر پرفورمنس و عکاسی مفهومی.